ലബ്നാനിലെ സ്കീ റിസോര്‍ട്ടില്‍ അവധി ആഘോഷിച്ചതിന്റെ പടങ്ങള്‍ റാമി അന്നു ഓഫീസില്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും അയച്ചു. സീഡാര്‍ മരങ്ങളുടെ വശ്യത അടയാളപ്പെടുത്തി വീണു കിടക്കുന്ന മഞ്ഞിലെ ആഹ്ലാദത്തിമിര്‍പ്പിന്റെ നിരവധി പടങ്ങള്‍. ഇടയില്‍ ഒരെണ്ണം കണ്ണിലുടക്കി. ഷീഷാ വലിച്ചും സംസാരിച്ചും കൂട്ടം കൂടിയിരിക്കുന്ന ഒരുപറ്റം ആളുകള്‍ക്കിടയില്‍ ഉയര്‍ന്ന ബാര്‍സ്റ്റൂളില്‍ കാലുകള്‍ തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന്, പുറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കുന്ന റാമിയുടേ മുഖത്തെ ഭാവം, എന്റേതെന്നെ പോലെ എനിക്ക് പരിചിതമായ ആ നോട്ടം. പുറത്തേക്ക്, കടിഞ്ഞാണില്ലാതെ പാഞ്ഞു അകത്തേക്ക് കറങ്ങിവീഴുന്ന നോട്ടം.
ഏതൊക്കെ വഴികളിലൂടെയാണ് നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതങ്ങള്‍ കൂടിച്ചേരുന്നതും ഇഴപിരിയുന്നതും എന്ന്ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടോ? നിമിഷനേരത്തേക്ക് മാത്രം ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്ന് ചില മിന്നൊളികള്‍ ഒരുമിച്ചറിഞ്ഞ് വഴിപിരിഞ്ഞു പോകുന്നവരെ കുറിച്ച് റാമി ഓര്‍ക്കാറുണ്ടോ? വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് ഓഫീസിലേക്കുള്ളവഴിയില്‍ ഞാനൊരു മുഖം കണ്ടിരുന്നു- മുഖമല്ല, അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ മാത്രം- എന്നായിരുന്നു റാമിയുടെ മെയിലിനു മറുപടി അയക്കാന്‍ തോന്നിയത്.
